Het is donderdagavond. De lentezon is net onder gegaan. De inwoners van Goeree-Overflakkee schakelen hun tuinverlichting uit, maar er brandt nog licht onder het torentje van het ziekenhuis. Onder dat torentje bevindt zich operatiekamer 3. Daar maakt een operatieteam zich op voor de laatste operatie van de dag. Een ziek meisje met knalrode koortsblossen en een pijnlijke buik wordt de operatiekamer binnengereden. Spanning op het gezicht van haar moeder. De anesthesioloog kijkt gefocust naar de materialen en medicatie die zijn klaargezet en richt zich daarna met zachte stem en geruststellende woorden tot het meisje. Minuten later doen de medicatie en de beademingsmachine hun werk. Het meisje is in diepe slaap en de operatie kan starten. Na een laatste check wordt de huid rondom de navel verdoofd en ingesneden. Met nog twee kleine incisies en twee kijkbuisinstrumenten wordt het meisje verlost van haar uit elkaar gesprongen blindedarm en buikvliesontsteking. Ze knapt snel op en kan drie dagen later weer naar huis. Bij het verlaten van het ziekenhuis galmt ze keihard door de gang: “Dank jullie wel allemaal!!”

En dat laatste woord - allemaal - is natuurlijk het allermooiste. Want inderdaad, dit meisje is geholpen door een team. En allemaal hadden ze een belangrijke rol. Van de lieve Spoedeisende Hulp verpleegkundige die wat verdovende zalf in haar elleboogplooi aanbracht voordat ze het infuus prikte, tot de kundige radioloog die de ontstoken blindedarm razendsnel op het echoscherm toverde. Van de anesthesiemedewerker die het meisje voor de narcose geruststelde, tot de schoonmaker die direct na de operatie de kamer weer laat glimmen voor de volgende patiënt. Van de laboranten van het medisch laboratorium, tot de medewerkers van ICT die de computers laten draaien. Allemaal hebben zij een belangrijke rol en daarmee zorgen deze afzonderlijke schakels voor een keten. Die keten noemen we ziekenhuis en daarmee werken we elke dag aan de allerbeste zorg van Goeree-Overflakkee en omstreken!